Κάτοχος

Η φωτογραφία μου
Αγρίνιο, Αιτωλοακαρνανίας, Greece

Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Άγιος Αλέξανδρος ~ Επίσκοπος Νέας Ρώμης


Ο Αλέξανδρος ήταν επίσκοπος Νέας Ρώμης εικοσιτρία έτη (314 – 337). Καταγόταν από την Καλαβρία της Ιταλίας. Αφιερώθηκε από μικρός στο Θεό και ήταν όπως λέγουν, «αποστολικοίς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος». Ως πρεσβύτερος, ακόμη, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητά του. Στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπό του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος ( Αρειανισμός) , ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχό του τον Αλέξανδρο, διότι παρά το γήρας του είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διαποίμανση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας.


Πράγματι, ως Πατριάρχης, ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών.Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει τον βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος λυπημένος προσευχήθηκε στον Θεό και ζήτησε τη βοήθειά Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος θα πήγαινε με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 337 μ.Χ.

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 30 Αυγούστου.

Απολυτίκιο

Μύσται ουράνιοι αποδεικνύμενοι, θείοι εκφάντορες τω κόσμω ώφθητε, την Εκκλησίαν του Χριστού ποιμάναντες θεαρέστως, ιερέ Αλέξανδρε, της Τριάδος ο πρόμαχος, Ιωάννη ένδοξε, ο της χάριτος τρόφιμος, και Παύλε ιερέων ακρότης. όθεν υμάς ανευφημούμεν.

διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Άγιος Φανούριος

Δυστυχώς για τη ζωή του Αγίου Φανουρίου, δεν σώζονται γραπτές αναφορές διότι η ύπαρξή του ήταν άγνωστη μέχρι τον 15ο αιώνα, οπότε βρέθηκε τον 14ο με 15ο αιώνα μ.Χ. κατά τύχη η εικόνα του στη Ρόδο. Έκτοτε θεωρείται προστάτης του νησιού της Ρόδου. Για τη ζωή του δεν είναι γνωστό τίποτε, εκτός από τα μαρτύριά του, τα οποία φαίνονται παραστατικά στην εικόνα του. Εκείνο τον καιρό, η Ρόδος βρισκόταν υπό την κατοχή των Αγαρηνών. Κατά τη διάρκεια των εργασιών αναστύλωσης των τειχών της πόλης, βρέθηκε στο νότιο τμήμα του φρουρίου, ανάμεσα στα χαλάσματα, ένας μισογκρεμισμένος ναός γεμάτος παλιές εικόνες. Οι περισσότερες εικόνες ήταν τόσο παλιές και τόσο φθαρμένες που δεν ξεχώριζαν οι μορφές των Αγίων πάνω τους. Μία όμως εικόνα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Παρίστανε ένα νέο, ντυμένο στρατιωτικά και το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω της ήταν Άγιος Φανούριος. Ο Άγιος, όπως είπαμε, απεικονίζονταν με ρωμαϊκή στρατιωτική ενδυμασία, κρατώντας στο αριστερό χέρι έναν σταυρό και στο δεξί μια λαμπάδα. Εκτός από τη μορφή του Αγίου, στην εικόνα υπήρχαν και δώδεκα παραστάσεις που απεικόνιζαν τα μαρτύρια που υπέστη από τους Ρωμαίους. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν αναλύοντας την εικόνα είναι τα εξής: Κατ’ αρχήν ο Άγιος φαίνεται να μαρτύρησε σε μικρή ηλικία, αφού τόσο στην εικόνα, όσο και στις παραστάσεις των μαρτυρίων του, παρουσιάζεται νεαρός.

Από την σφοδρότητα των μαρτυρίων που υπέστη, όπως φαίνονται στις δώδεκα απεικονίσεις, συμπεραίνουμε ότι ο Άγιος πρέπει να έζησε και να μαρτύρησε γύρω στον δεύτερο με τρίτο αιώνα μ.Χ. όπου οι διωγμοί των Χριστιανών ήταν ανελέητοι. Το άλλο συμπέρασμα που βγαίνει από τις παραστάσεις των μαρτυρίων του, είναι ότι ο Άγιος ήταν μεγαλομάρτυρας αφού υπέμεινε τόσα πολλά και τόσο απάνθρωπα μαρτύρια.
Ένα άλλο συμπέρασμα πηγάζει από την ενδυμασία του Αγίου. Όπως αναφέραμε και παραπάνω, φαίνεται να φορά ρωμαϊκή στρατιωτική στολή. Αυτό σημαίνει ότι ο Άγιος ήταν μορφωμένος για να κατέχει εν ζωή αυτή τη θέση. Το τελευταίο συμπέρασμα είναι ότι ο Άγιος Φανούριος, πρέπει να ήταν Ελληνικής καταγωγής, πράγμα που φαίνεται από το όνομά του.
Η εικόνα που περιγράψαμε παραπάνω μελετήθηκε από τον Νείλο, τον τότε Μητροπολίτη της Ρόδου. Ο Νείλος συμπέρανε ότι ο Άγιος Φανούριος ανήκει στους μεγαλομάρτυρες της Χριστιανικής πίστης και γι αυτό αναστήλωσε τον ναό στον οποίο βρέθηκε η εικόνα και την τοποθέτησε εκεί. Ο ναός σώζεται ως τις μέρες μας και χιλιάδες πιστοί τον επισκέπτονται κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν τον Άγιο Φανούριο.
Ο Άγιος Φανούριος είναι ένας από τους πιο θαυματουργούς Αγίους της Χριστιανικής πίστης. Οι Χριστιανοί συνηθίζουν όταν θέλουν να παρακαλέσουν για κάτι τον Άγιο, να φτιάχνουν μια ειδική πίτα, την Φανουρόπιτα, την οποία πηγαίνουν στην εκκλησία και μετά το πέρας της λειτουργίας την μοιράζουν στους πιστούς που παρευρίσκονται εκεί. 

Την μνήμη του Αγίου Φανουρίου η εκκλησία μας την τιμά στις 27 Αυγούστου.

Απολυτίκιο Αγίου Φανουρίου:
Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφήμουσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.

διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
διαβάστε επίσης..(3)
διαβάστε επίσης..(4)

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (ή Πατροκοσμάς ο Αιτωλός)

Γεννήθηκε στο Μέγα Δένδρο της Αιτωλίας (Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας) το 1714. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις προφητείες του, το εθνεγερτικό του έργο και τις περιοδείες του, που είχαν σαν αποτέλεσμα να του αποδοθεί και ο τίτλος ισαπόστολος. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε καταγωγή από την Ήπειρο και το κοσμικό του όνομα ήταν Κώστας Δημητρίου. Από μικρή ηλικία μελετούσε το Ιερό Ευαγγέλιο και παράλληλα βοηθούσε την οικογένειά του εργαζόμενος ως αγρότης και ως υφαντής. Το 1749 πήγε στην Αθωνιάδα, την ονομαστή σχολή του Αγίου Όρους. Εκεί σπούδασε θεολογία, φιλοσοφία κι άλλες επιστήμες δίπλα σε μεγάλες μορφές του πνεύματος όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Παναγιώτης Παλαμάς και ο Νικόλαος Ζερτζούλης (ή Ζερτούλης). Το 1759 έγινε μοναχός και πήρε το όνομα Κοσμάς. Εκείνα τα χρόνια του 18ου αιώνα, το ελληνικό στοιχείο κινδύνευε να εξαφανιστεί. Τα 300, ως τότε, χρόνια σκλαβιάς είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί Έλληνες να έχουν σχεδόν ξεχάσει την πατρική τους γλώσσα και οι Χριστιανοί να μην μπορούν να βαπτίσουν τα παιδιά τους επειδή δεν υπήρχαν ιερείς. Σε πολλά μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι εξισλαμισμοί κλιμακώνονταν και ο χριστιανικός πληθυσμός ολοένα και μίκραινε. Ο Πατροκοσμάς ένιωσε, φωτισμένος απ'την Θεία Χάρη, πως έπρεπε να προσπαθήσει να κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση. Το 1760 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο αδερφός του Χρύσανθος δίδασκε στην Πατριαρχική Σχολή και έλαβε την άδεια και την ευλογία του Πατριάρχη Σεραφείμ να ξεκινήσει το ιεραποστολικό του έργο.

Ο πρώτος σταθμός του Αγίου Κοσμά ήταν η πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη όπου ξεκίνησε το κήρυγμα του. Στις Διδαχές του, απέτρεπε τη χρήση της Αρωμανικής και Αλβανικής γλώσσας (εις βάρος της Ελληνικής) και παρότρυνε τους γονείς να μάθουν στα παιδιά τους ελληνικά, τα οποία είναι η "γλώσσα της Εκκλησίας": «Να σπουδάζετε και εσείς, αδελφοί μου, να μανθάνετε γράμματα όσον ημπορείτε. Και αν δεν εμάθετε οι πατέρες, να σπουδάζετε τα παιδιά σας, να μανθάνουν τα ελληνικά, διότι και η Εκκλησία μας είναι εις την ελληνικήν. Και αν δεν σπουδάσεις τα ελληνικά, αδελφέ μου, δεν ημπορείς να καταλάβεις εκείνα οπού ομολογεί η Εκκλησία μας». Σε άλλο σημείο των Διδαχών τονίζει ότι πρέπει οι Έλληνες να μπορούν να κατανοούν τα αρχαία ελληνικά συγγράμματα επειδή αυτά "αποτελούν λαμπρά φανάρια για την ανθρωπότητα". Ο ίδιος ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αν και πολύ καλός γνώστης της "επίσημης" αλλά και της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας, επέλεξε να κάνει το κήρυγμά του στην (σύγχρονή του) δημοτική. Κατάφερνε έτσι να είναι δίπλα στον λαό και να τον τραβάει μαζί του στον δρόμο του Θεού.

Το πρώτο πράγμα που έκανε όταν πήγαινε σε κάποιον τόπο για κήρυγμα ήταν να στήσει ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό. Ο σταυρός αυτός θύμιζε στους πιστούς ότι είχε περάσει από εκεί ο Άγιος Κοσμάς και τι τους είχε διδάξει, αλλά ακόμη σε αυτόν τον σταυρό γίνονταν θαύματα σε όσους ζητούσαν με πίστη την βοήθεια του Θεού. Υποστήριζε στην πράξη την παιδεία και φρόντιζε να ιδρυθούν εκατοντάδες σχολεία σε όσες περιοχές περιόδευε. Ο Πατροκοσμάς θεωρούσε ότι το σχολείο ανοίγει τις εκκλησίες και τα μοναστήρια κι έλεγε χαρακτηριστικά ότι "καλύτερα να έχεις ελληνικό σχολείο στη χώρα σου, παρά βρύσες και ποτάμια". Στις 24 Αυγούστου 1779, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μαρτύρησε κρεμασμένος σε δένδρο στον ποταμό Άψο. Ένας ευσεβής πιστός βρήκε το άγιο σώμα του και το ενταφίασε στον νάρθηκα της εκκλησίας της Θεοτόκου στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου.

Την μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού εορτάζουμε στις 24 Αυγούστου.

Απολυτίκιο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού:

Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, την Εκκλησία, ζηλωτής των Αποστόλων γενόμενος και κατασπείρας τα θεία διδάγματα, μαρτυρικώς τον αγώνα ετέλεσας. Κοσμά ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.


διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
διαβάστε επίσης..(3)
διαβάστε επίσης..(4)
διαβάστε επίσης..(5)
διαβάστε επίσης..(6)
διαβάστε επίσης..(7)
διαβάστε επίσης..(8)
διαβάστε επίσης..(9)
Παναγία Προυσιώτισσα

Ψηλά, στις ελαττώφυτες βουνοκορφές της νοτιοδυτικής Ευρυτανίας και σφηνωμένη ανάμεσα σε κάθετους γκριζωπούς βράχους με άγρια μεγαλοπρέπεια, προβάλλει η ιερά μονή του Προυσού. Ένα ιστορικό μοναστήρι, με μεγαλόπρεπα τριώροφα κτίρια. Ανάμεσά τους υπάρχει σπήλαιο λαξευμένο, που φιλοξενεί στο εσωτερικό του τον πρώτο και παλαιό ναό της μονής. Μέσα σ’ αυτόν φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που ονομάζεται Προυσιώτισσα. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα αυτή ήταν τοποθετημένη σ' ένα ναό της Προύσας. Στα χρόνια της εικονομαχίας (829) την παρέλαβε κάποιος άρχοντας, που σκόπευε να τη μεταφέρει στην Ελλάδα για ασφάλεια. Όταν όμως έφθασε στην Καλλίπολη, έχασε την εικόνα, η οποία κατευθύνθηκε θαυματουργικά στο σημείο πού βρίσκεται σήμερα η μονή του Προυσού. Το γεγονός σύντομα διαδόθηκε. Δεν άργησε να φθάσει και στ’ αυτιά του άρχοντα που τη μετέφερε. Έτρεξε, την αναγνώρισε συγκινημένος, έγινε εκεί μοναχός και θεωρείται ο πρώτος κτήτωρ της μονής.

Η τιμωρία του γερμανού: Στο ιστορικό της μονής αναφέρεται ότι επί τουρκοκρατίας καταστράφηκε πολλές φορές. Η τελευταία όμως καταστροφή, πού μετέβαλε τα κτίρια σε σωρούς ερειπίων έγινε το 1944 από τους γερμανούς. Μετά την καταστροφή των κτισμάτων, ένας αξιωματικός θέλησε να κάψει και την εκκλησία. Προσπάθησε πολλές φορές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ενώ λοιπόν στεκόταν απ’ έξω κι έδινε διαταγές, τιμωρήθηκε παραδειγματικά από το χέρι της Παναγίας. Μία αόρατη δύναμη τον έριξε με ορμή πάνω στο πλακόστρωτο. Το χτύπημα ήταν δυνατό και ο γερμανός ανίκανος να σηκωθεί. Τον σήκωσαν οι στρατιώτες και τον έβαλαν πάνω σε ζώο για να τον μεταφέρουν στο Αγρίνιο. Έτσι ο ναός παρέμεινε αβλαβής, όπως διαφυλάχθηκε ακέραιος διαμέσου των αιώνων.

H άγνωστη «καλόγρια»: Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο συμμοριτοπόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και της ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους και προσφεύγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ακολουθεί κι αυτή την τύχη των παιδιών της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του Προυσού στη μητρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως έρημο. Ύστερα από καιρό αρχίζουν οι επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν. Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα: Μπροστά στο τέμπλο, στ' αριστερά της ωραίας πύλης, ένα αναμμένο καντήλι και μια καλόγρια γονατιστή. Οι στρατιώτες απορούν. Πώς ζει αυτή η μοναχή εδώ, τη στιγμή που η Ευρυτανία είναι τελείως έρημη από κατοίκους; Πως συντηρείται, τι τρώει, που βρίσκει λάδι για το καντήλι; Την ρωτούν λοιπόν, κι εκείνη σεμνά και πονεμένα τους απαντά: Παιδιά μου, ζω εδώ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Για τη δική μου ζωή δεν χρειάζονται φαγητό και ψωμί. Μου αρκεί ότι έχω το καντήλι μου αναμμένο. Οι στρατιώτες, κουρασμένοι από τις επιχειρήσεις και βιαστικοί να φύγουν, δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια της. Την επομένη όμως, όταν τα έφεραν πάλι στη μνήμη τους, κατάλαβαν πως επρόκειτο για κάτι θαυμαστό. Κι όταν αργότερα περνούσαν από τη Ναύπακτο, ζήτησαν με επιμονή άδεια από τον διοικητή τους για να επισκεφθούν τον μητροπολίτη. Ο επίσκοπος Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Χριστόφορος τους υποδέχθηκε με αγάπη, κι αφού τους άκουσε συγκινημένος, έριξε φως στο μυστήριο. Ο ναός, τους είπε, που επισκεφθήκατε, ανήκει στην έρημη τώρα ιερά μονή Προυσιώτισσας, της οποίας η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται πάνω από δύο χρόνια εδώ, στο παρεκκλήσι της μητροπόλεώς μας, στον άγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε να την προσκυνήσετε, και θα καταλάβετε. Πήγαν πράγματι και προσκύνησαν. Τότε αυθόρμητα στον καθένα δόθηκε η εξήγηση στην απορία τους: Στην εικόνα της Θεομήτορος αναγνώρισαν τη μοναχή εκείνη πού συνάντησαν στο εκκλησάκι της σπηλιάς, ψηλά στον Προυσό!

Η εκκλησία μας την τιμά στις 23 Αυγούστου.


διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
διαβάστε επίσης..(3)
διαβάστε επίσης..(4)

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

Ο Άγιος Θεοχάρης

Ο Άγιος Θεοχάρης ο Νεαπολίτης (Νεβσεχηρλής), είναι νεομάρτυρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και μαρτύρησε στις 20 Αυγούστου 1740 στη Νεάπολη (Νέβσεχιρ, πρώην Νύσσα) της ανατολικής Μικράς Ασίας. Ο Θεοχάρης ήταν ορφανός από γονείς. Γύρω στο 1740 το Οθωμανικό κράτος βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση και ο Θεοχάρης συνελήφθη μαζί με άλλα αγόρια χριστιανών σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί τον ξεχώρισε, ο καδής (Qadi, ισλαμικός δικαστής) της Νεαπόλεως Καππαδοκίας, και του ανέθεσε εργασία στο υποστατικό του. Ο δικαστής και η σύζυγός του αποφάσισαν να το κάνουν γαμπρό τους με τη θυγατέρα τους, με την προϋπόθεση όμως να γίνει μουσουλμάνος. Ο Θεοχάρης αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει. Ο δικαστής εξέλαβε την απάντηση ως προσβλητική και τον απείλησε με πείνα, βασανιστήρια και θάνατο. Ο Θεοχάρης κατέφυγε στο Ναό του Αγίου Γεωργίου, στον αρχιμανδρίτη πατέρα Γεώργιο, όπου εξομολογήθηκε και μετάλαβε της Θείας Κοινωνίας. Όταν επέστρεψε, και αφού έμεινε σταθερός στην απόρριψη της πρότασης, ο δικαστής τον φυλάκισε, αφήνοντας τον για αρκετό χρόνο χωρίς τροφή και με ελάχιστο νερό. Τον χρόνο αυτό ο Θεοχάρης τον πέρασε προσευχόμενος. Μετά από αρκετό καιρό, και αφού ο άγιος πάλι δεν δέχθηκε να αλλαξοπιστήσει, τον έδεσαν σε άλογο και τον οδήγησαν σε απόσταση μίας ώρας μακριά από την Νεάπολη, όπου υπήρχε μία λεύκη.

Εκεί οι δήμιοι τον απαγχόνισαν λιθοβολώντας τον και τον έθαψαν μπροστά στη λεύκη. Τότε ο ουρανός σκοτείνιασε και ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα με βροντές και αστραπές, πού έκανε το απόσπασμα να αποπροσανατολισθεί και να παρασυρθεί από το ρεύμα, ενώ ο καιρός μέχρι τότε ήταν αίθριος. Τα ανωτέρω συνέβησαν το μεσημέρι της 20ης Αυγούστου 1740, και ήταν μεσημέρι όταν ο μάρτυρας παρέδωσε το πνεύμα. Η λεύκη εκείνη ονομάστηκε «κανλί-καβάκ», τό οποίο σημαίνει «λεύκη αίματος», και για αρκετό χρόνο από τα σπασμένα κλαδιά της έρεε αίμα. Η λεύκη έγινε τόπος προσκυνήματος Οθωμανών και Ορθοδόξων.

Με την ανταλλαγή των πληθυσμών της συνθήκης της Λωζάνης, το 1923, τα λείψανα του Αγίου Θεοχάρη μεταφέρθηκαν στον ιερό ναό της αγίας Αικατερίνης Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκονται καὶ σήμερα, έγιναν δε πηγή ιάσεως των νοσούντων και αναφέρονται πολλά θαύματα. Στο ναό εκτίθεται μόνιμα μέρος του δεξιού χεριού του αγίου, η δε μνήμη του εορτάζεται με περιφορά των λειψάνων στις 20 Αυγούστου.

Πηγή:Βικιπαίδεια

διαβάστε επίσης..

Ο Άγιος Νεομάρτυς Σταμάτιος

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 16 Αυγούστου 1680,καταγόταν από το χωριό Άγιος Γεώργιος Νηλείας της επαρχίας Δημητριάδος (Βόλος). Συνέβη να έρθει κάποιος αγάς στην περιοχή τους για να συγκεντρώσει τον φόρο του χαρατσιού . Ο αγάς αυτός ήταν πολύ καταπιεστικός στη συλλογή του φόρου , αυθαιρετούσε, καταδυνάστευε και αδικούσε τους Χριστιανούς. Απελπισμένοι οι κάτοικοι αποφάσισαν να στείλουν μια αντιπροσωπία στην Κωνσταντινούπολη, στην Υψηλή Πύλη, μήπως κι εύρουν το δίκιο τους. Μεταξύ των μελών της αντιπροσωπίας ήταν και ο ευλογημένος εκείνος Σταμάτιος. Παρουσιάστηκαν λοιπόν στον Βεζύρη και άρχισαν να διεκτραγωδούν κλαίγοντας την κατάσταση . Ο Βεζύρης όμως , επειδή ήταν φίλος με τον φοροεισπράκτορα, διέταξε να τους πετάξουν έξω σπρώχνοντάς τους και χτυπώντας τους. Ορισμένοι από την αντιπροσωπία , μεταξύ αυτών και ο άγιος, διαμαρτύρονταν έντονα και φώναζαν για την αδικία που γινόταν. Τότε κάποιοι παριστάμενοι Τούρκοι αξιωματούχοι ,φίλοι του αγά, τον ξεχώρισαν και τον πήγαν στον Βεζύρη ψευδομαρτυρώντας και συκοφαντώντας τον άγιο ότι είχε γίνει τούρκος και τώρα εμφανίζεται ως χριστιανός. Ο άγιος φυσικά αρνήθηκε εντονότατα μπροστά στον Βεζύρη την κατηγορία Εκείνος όμως τον έστειλε στον αρμόδιο γι’ αυτές τις υποθέσεις κριτή , όπου ανακρινόμενος ο άγιος και πάλι αρνήθηκε την κατηγορία λέγοντας πως πρόκειται για συκοφαντία.

Ο δικαστής τότε του λέει : Κι αν δεν έγινες, γίνου τώρα. Ο άγιος μάρτυρας με μεγάλη φωνή του απάντησε : μη γένοιτο να γίνω τόσο ανόητος και ν’ αρνηθώ τον Χριστό μου. Καλύτερα να πεθάνω και να είμαι με τον Χριστό μου, παρά να ζω σ’ αυτόν τον κόσμο με μύριες απολαύσεις και δόξες. Ο δικαστής βλέποντας τη σταθερότητα του μάρτυρα τον έστειλε στον Βεζύρη , ο οποίος προσπάθησε με πολλούς τρόπους , κολακείες, υποσχέσεις, τιμές και αξιώματα να μεταπείσει τον μάρτυρα. Μέχρι και υπασπιστή του υποσχέθηκε να τον κάνει. Ο άγιος για δεύτερη φορά με δυνατή φωνή σταθερά ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό λέγοντας : Εγώ πλούτο και δόξα και τιμή έχω τον Χριστό μου, ο οποίος μου έχει κατοικία στους ουρανούς, δόξα και ζωή αιώνια. Οι δικές σου τιμές και δόξες είναι φθαρτές και μάταιες και γρήγορα χάνονται μαζί με εκείνους που τις επιδιώκουν. Ο Βεζύρης διέταξε να φυλακιστεί και να βασανιστεί. Μετά από κάποιες ημέρες διέταξε να τον φέρουν πάλι μπροστά του, όπου ξανά προσπάθησε με θέλγητρα και φόβητρα να τον μεταπείσει. Ο μάρτυς για τελευταία φορά του απάντησε : Ακόμα και με μύριους θανάτους να με καταδικάσεις , εγώ τον Χριστό μου δεν τον αρνούμαι. Είμαι έτοιμος να βασανίζομαι για το όνομά Του σε όλη μου τη ζωή. Τότε ο βεζύρης οργισμένος τον παρέδωσε στον έπαρχο να τον θανατώσει. Τον αποκεφάλισαν μπροστά στο βασιλικό παλάτι, στην Αγία Σοφία.

Η εκκλησία μας τον τιμά στις 16 Αυγούστου.

Πηγή:vatopaidi.wordpress


διαβάστε επίσης..

Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

Κοίμησις της Θεοτόκου ~ (Αύγουστος -Μήνας της Παναγιάς)

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Aρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν. Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαίων, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της. Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Mαζί δε με τους Aποστόλους ήλθε και ο Aρεοπαγίτης Διονύσιος, ο Άγιος Iερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Aπόστολος Tιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Iεράρχες.

Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Eπειδή, κατά θείαν οικονομίαν, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου. Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ώ Μήτερ τής ζωής».

Ἀπολυτίκιον

Απολυτίκιο. Ήχος α'.

Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής· και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.



διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
διαβάστε επίσης..(3)
διαβάστε επίσης..(4)
διαβάστε επίσης..(5)
διαβάστε επίσης..(6)
διαβάστε επίσης..(7)
διαβάστε επίσης..(8)
διαβάστε επίσης..(9)

Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.
Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβεια της, αλλά και για την σωματική ωραιότητα της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντα της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι δια της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.

Η εκκλησία μας την εορτάζει στις 28 Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ' ἄφθαρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος ὢ καθιέρωσας σαύτην, ὅλη καρδία καὶ ψυχή, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἠμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.

Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς

Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 - 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.

Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα - καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη - για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.

Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.

Η εκκλησία μας την εορτάζει στις 26 Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοίμηση της Αγίας Άννας (Μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου)

Η Αγία Άννα, η μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν από τη φυλή του Λευί. Ο πατέρας της, που ήταν ιερέας, ονομαζόταν Ματθάν και ιεράτευε την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας. Τη δε μητέρα της, την έλεγαν Μαρία. Η Άννα είχε και δύο αδελφές, την ομώνυμη με τη μητέρα της Μαρία και τη Σοβήν. Και η μεν Μαρία, που παντρεύτηκε στην Bηθλεέμ, είχε κόρη τη Σαλώμη την μαία, η δε Σοβή, που παντρεύτηκε και αυτή στην Bηθλεέμ, την Ελισάβετ.Τέλος, η Αγία Άννα που παντρεύτηκε στην Γαλιλαία τον Ιωακείμ, γέννησε την Παρθένο Μαρία.

Η Αγία Άννα αξιώθηκε να έχει τη μεγάλη τιμή και ευτυχία να αποκτήσει μοναδική κόρη, τη μητέρα του Σωτήρα του κόσμου. Αφού η Αγία Άννα απογαλάκτισε τη Θεοτόκο και την αφιέρωσε στο Θεό, αυτή πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με νηστείες, προσευχές και ελεημοσύνες προς τους φτωχούς. Τέλος, ειρηνικά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τα αιώνια αγαθά. Διότι ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαίωσε ότι «οἱ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιο ἀπελεύσονται» (Ματθαίου, κε' 46). Οι δίκαιοι, δηλαδή, θα μεταβούν για να απολαύσουν ζωή αιώνια.

Περικαλλή ναό προς τιμήν της αγίας Άννας έκτισε στην Κωνσταντινούπολη περί το 550 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Λείψανο της Αγίας υπάρχει στην αγιορείτικη σκήτη της Αγίας Άννας.

Η εκκλησία μας την εορτάζει στις 25 Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας, ἁγνὴν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα, διὸ πρὸς λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων, κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης, τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη, ἱλασμὸν ἀειμακάριστε.