Κάτοχος

Η φωτογραφία μου
Αγρίνιο, Αιτωλοακαρνανίας, Greece

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Αθηναγόρας ο Αθηναίος

Ο Αθηναγόρας ο Αθηναίος είναι ένας από τους σπουδαιότερους απολογητές και εκκλησιαστικούς συγγραφείς του β΄ αιώνος,σπούδασε τὸν μέσο Πλατωνισμὸ καὶ τὴν Στωικὴ φιλοσοφία. Άκμασε κατά την εποχή των αυτοκρατόρων Μάρκου Αυρηλίου και Κομμόδου, την ίδια εποχή με τον έτερο μεγάλο απολογητή, τον Ιουστίνο. Υπήρξε φιλόσοφος που μεταστράφηκε στο χριστιανισμό, διατηρώντας το φιλοσοφικό του τήβεννο, ενώ η απολογία του εκτιμάται για τη λογοτεχνική της κομψότητα και τη νηφάλια προσέγγιση προς τον εθνικό κόσμο.

Περί του βίου του Αθηνάγορος υπάρχουν ελάχιστα, κατά βάση αυτοβιογραφικά στοιχεία, που προκύπτουν από γραμματεία του, η οποία όμως είναι ιδιαιτέρως περιορισμένη. Ο ίδιος αγνοείται πλήρως ακόμα και από γραμματολόγους όπως τον Ευσέβιο, τον Ιερώνυμο, το Ρουφίνο και το Σούδα. Πέραν των προλεγομένων, υπάρχει περί του Αθηναγόρος σημείωμα αγνώστου συγγραφέως, το οποίο βασίζεται σε απολογία του Φιλίππου Σηδίτου. Η αναφορά αυτή όμως κρίνεται ως αναξιόπιστη από τον ιστορικό Σωκράτη, αλλά και τους σημερινούς μελετητές. Μερικά στοιχεία από την αναφορά αυτή μπορούν να εκτιμηθούν ως πιθανώς σωστά διασταυρούμενα σε σχέση με έτερες ιστορικές πηγές, όπως ότι ο Κλήμης Αλεξανδρείας μαθήτευσε δίπλα του, καθώς φαίνεται από το έργο του "Στρωματείς" ότι όντως μαθήτευσε, σε άγνωστο όμως προς εμάς Έλληνα δάσκαλο εξ Ιωνίας (κατά τον πατρολόγο Παν. Χρήστου ίσως είλκυε την καταγωγή του από εκεί) και την παραμονή του στην Αλεξάνδρεια όπως μέσα από το έργο "Περί Αναστάσεως" διαφαίνεται, λόγω της αναφοράς του για εκτροφή καμηλών.

Μέσα από τα συγγράμματα του διαβλέπουμε πως εισήχθη στο χριστιανισμό από τον εθνικό βίο, μελετώντας τις Γραφές. Μετά τη μεταστροφή του διατήρησε τρίβωνα και υπήρξε εκ των πρώτων ιδρυτών χριστιανικής σχολής υψηλού επιπέδου. Διαφαίνεται κράτιστος γνώστης των φιλοσοφικών, ιστορικών και ποιητικών δεδομένων της εποχής του, τα οποία χρησιμοποιεί στη γραμματεία του, με αποτέλεσμα να αποτελεί το γλαφυρότερο εκκλησιαστικό συγγραφέα του β΄ αιώνος. Εξ αυτού του γεγονότος εικάζεται ότι πιθανώς άσκησε το επάγγελμα του ρήτορος ή του δασκάλου της ρητορικής.

Η εκκλησία μας τον τιμάει στις 24 Ιουλίου.

Πηγή: Ορθόδοξος Βικιπαίδεια


διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
Η κηδεία του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού

Χαμόγελο από την αιωνιότητα.



«Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε, γιατί θα γελάσετε». (Λουκ. 6, 21). Ο Μακάριος Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός, έχοντας πραγματικά κλαύσει πικρώς σε όλη του τη μαρτυρική επί γης ζωή για όσους με ζηλοφθονία και κακότητα τον κατεδίωξαν, τον συκοφάντησαν και τελικώς τον ανέβασαν επί του σταυρού του προσωπικού του μαρτυρίου, μπορεί τώρα ελεύθερος και δικαιωμένος από τον μοναδικό Κριτή Ζώντων και Νεκρών να χαμογελάσει, να αναπαυθεί, να απολαύσει τους πλούσιους καρπούς των πνευματικών και υλικών του καμάτων. Ο Κύριός μας θέλησε να επιβεβαιώσει με ένα εντυπωσιακό τρόπο τον μακαρισμό του. Και του χάρισε το χαμόγελο αμέσως μετά την οσιακή του κοίμηση, ζωγραφίζοντας το ιερό του λείψανο με τις ακτίνες της ακτίστου Θείας Χάριτος και διαδηλώνοντας έτσι την ευαρέσκεια του Ουρανού για όσα με συγχωρητικότητα και ακατάβλητο πνευματικό και ηθικό σθένος υπέμεινε.

Το Χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση για την μακαρία ζωή στην αιωνιότητα που έχει επαγγελθεί το αδιάψευστο στόμα του Θεανθρώπου σε όσους λαβώθηκαν από τον Θείο Έρωτα και που τόσο όμορφα υμνολογεί η Εκκλησία μας: «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις». Με τα φτερά αυτού του Θείου Έρωτα ο Μακάριος Ιωσήφ Μοναχός Βατοπαιδινός μετέστη των επικήρων και προσκαίρων και, παριστάμενος ήδη ενώπιον του Θρόνου της Παναγίας Τριάδος, πρεσβεύει για όλους εμάς που μένουμε πίσω, μέσα στο καμίνι των πειρασμών και θλίψεων, παρέχοντάς μας την ασφαλή και μεμαρτυρημένη εγγύηση για την εκπλήρωση των Κυριακών Επαγγελιών. Τώρα πια, μετά από την εκκωφαντική αυτή ετυμηγορία του Βασιλέως Χριστού, ο απόηχος των θλιβερών γεγονότων του απώτερου αλλά και πρόσφατου παρελθόντος, που κυριολεκτικώς βασάνισαν και πλήγωσαν την ευαίσθητη παιδική καρδία του Γέροντος, μοιάζει σαν ένας κακόγουστος εφιάλτης, ένας ιστός αράχνης που διαλύθηκε κάτω από το εκτυφλωτικό Φως της Χάριτος του Χριστού! Έτσι είναι ο Σταυρός και το Πάθος! Μόλις έλθει η Ανάστασις κανείς πια δεν μνημονεύει του αφόρητου πόνου που προηγήθηκε. Όπως το παράδειγμα του τοκετού (βλ. Ἰωάν. 16, 21), που ο ίδιος ο Κύριος επικαλέστηκε, για να καταδείξει ότι «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ῥωμ. 8, 18). Ένα αμυδρό χαμόγελο αυτής της ουράνιας δόξας που περιμένει τον Γέροντα Ιωσήφ, αλλά και όλους όσους τον μιμηθούμε, επέτρεψε ο Θεός να φανερωθεί και σε εμάς τους αμαρτωλούς και αναξίους επάνω στο σεβάσμιό του πρόσωπο που αυλάκωσαν οι ευλογημένοι και εύκαρποι μοναχικοί κόποι μιας ζωής. «Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι». Κοντά στους αγίους Σου η φουρτουνιασμένη θάλασσα του βίου γαληνεύει και ο απάνεμος προορισμός της φιλόστοργης αγκαλιάς Σου από ελπίδα γίνεται προσδοκία και βεβαιότητα. Να έχομεν την ευχήν του.

Το Χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, σε βίντεο..

Πηγή:http://vatopaidi.wordpress.com

διαβάστε επίσης..
Αγία Μαρκέλλα

Η Αγία Μαρκέλλα είναι μία από τους Αγίους που έζησαν και μαρτύρησαν στη Χίο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βολισσό. Η μητέρα της ήταν χριστιανή ενώ ο πατέρας της ειδωλολάτρης. Όταν έγινε 18 ετών ασπάσθηκε τον χριστιανισμό πράγμα που εξόργισε τον πατέρα της, ο οποίος προσπάθησε να την μεταπείσει. Άλλες φορές με το καλό και άλλες με απειλές προσπαθούσε να την κάνει να αλλάξει απόφαση.
Η συμπεριφορά αυτή του πατέρα της ανάγκασε την Αγία να εγκαταλείψει το πατρικό της σπίτι. Έφυγε στο βουνό και κρύφτηκε σε ένα βάτο. Εκεί την βρήκε ο πατέρας της μετά από υπόδειξη ενός βοσκού. Για να την αναγκάσει να βγει από το βάτο, του έβαλε φωτιά.
Η Αγία έτρεξε προς τη θάλασσα προσπαθώντας να σωθεί. Πάνω σε αυτήν την προσπάθεια ο πατέρας της τη σημάδεψε με το τόξο του και την πλήγωσε με ένα βέλος. Το αίμα της Αγίας έβαψε κόκκινα τα βράχια πάνω στα οποία έτρεχε. Ακόμα και σήμερα φαίνονται τα σημάδια που άφησε πάνω τους το αίμα. Τις τελευταίες στιγμές της ζωής της έκανε προσευχή στο Χριστό και τον παρακάλεσε να ανοίξει έναν βράχο για να κρυφτεί μέσα του. Έτσι και έγινε. Ένας βράχος άνοιξε και έκρυψε όλο το σώμα της Αγίας εκτός από το κεφάλι της το οποίο βρήκε ο πατέρας της και το έκοψε. Μετά από το αποτρόπαιο αυτό έγκλημά του, πέταξε το κεφάλι της κόρης του στη θάλασσα, το οποίο βγήκε στη παραλία της Κώμης. Από αυτόν τον βράχο αναβλύζει αγίασμα.


Στον όρμο της Αγίας Μαρκέλλας ανάμεσα σε πλατάνια είναι χτισμένος ο ναός της. Ένας από τους σημαντικότερους ναούς όλου του Αιγαίου. Εκτός από το ναό υπάρχουν κελιά στα οποία μπορούν να φιλοξενηθούν περιηγητές για μια νύχτα. Ο τόπος του μαρτυρίου της Αγίας, βρίσκεται σε απόσταση 20 λεπτών περίπου από τον ναό.
Η εικόνα της Αγίας Μαρκέλλας θεωρείται από πολλούς θαυματουργή. Λένε ότι όταν ο ιερέας στις 22 Ιουλίου, που γιορτάζεται η μνήμη της, διαβάζει την παράκληση, το νερό της θάλασσας αρχίζει να βράζει, και σταματά όταν τελειώσει η παράκληση.
Την ημέρα αυτή γίνεται μεγάλο πανηγύρι και προσκυνητές έρχονται όχι μόνο από όλο το νησί αλλά και από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Μετά την τέλεση της λειτουργίας οι πιστοί παίρνουν λίγο αγίασμα από τον τόπο μαρτυρίου της Αγίας, το οποίο τους προστατεύει και τους θυμίζει την μεγάλη πίστη και το μαρτυρικό θάνατο της Αγίας Μαρκέλλας.

Απολυτίκιο της Αγίας Μαρκέλλας:

Της άγνείας το ρόδον και της Χίου το βλάστημα, την άγίαν Μαρκέλλαν έν ωδαίς εύφημήσωμεν τμηθείσα γαρ χειρί τη πατρική, ως φύλαξ εντολών των του Χριστού, ρώσιν νέμει και κινδύνων άπαλλαγήν, τοις προς αυτήν κραυγάζουσι* δόξα τω δεδοκότι σοι Ίσχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ένεργούντι δια σου, πάσιν Ίάματα.

διαβάστε επίσης..
Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή

Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή μυροφόρος και ισαπόστολος καταγόταν από τα Μάγδαλα της Γαλιλαίας, μικρή πόλη κοντά στη λίμνη της Τιβεριάδας. Ο Μάρκος λέγει ότι από την Μαγδαληνή ο Χριστός είχε βγάλει επτά δαιμόνια. Έγινε πιστή και αχώριστη μαθήτριά του ακολουθώντας και υπηρετώντας τον μέχρι τη σταύρωση και την ταφή του.

Πρώτη αυτή μαζί με την άλλη Μαρία, την Υπεραγία Θεοτόκο, είδε «τον λίθον αποκεκυλισμένον από του μνημείου» και πληροφορήθηκε από τους Αγγέλους την ανάσταση του Κυρίου και έτρεξε και ανάγγειλε το ευχάριστο γεγονός στον Πέτρο και στον Ιωάννη. Αξιώθηκε πρώτη να δει τον αναστάντα Κύριο νομίζοντας τον ως τον κηπουρό.

Λέγεται ότι ανέπτυξε πλουσιότατη αποστολική δράση μέχρι και την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αίγυπτο, τη Φοινίκη και τη Συρία, την Παμφυλία και άλλες χώρες, για να καταλήξει στην Έφεσο της Μ. Ασίας, όπου συνάντησε τον ευαγγελιστή Ιωάννη. Εκεί και απεβίωσε και ενταφιάστηκε στη θύρα του σπηλαίου, όπου αργότερα «εκοιμήθησαν οι μακάριοι επτά παίδες οι εν Εφέσω».

Το τίμιο λείψανό της ανακομίστηκε με μεγάλες τιμές στην Κων/πολη το 890 από τον αυτοκράτορα Λέοντα Στ’ το Σοφό, στην περικαλλή μονή του Αγίου Λαζάρου που οικοδόμησε ο ίδιος. Μέρος του λειψάνου, το αριστερό χέρι της Αγίας συγκεκριμένα, κατέχει σήμερα εξαιρετική θέση στην αγιορείτικη μονή της Σιμωνόπετρας. Είναι άφθαρτο, με το δέρμα του και τους τένοντες.

Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 22 Ιουλίου.

διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
διαβάστε επίσης..(3)
Προφήτης Ηλίας

Ο Προφήτης Ηλίας ζούσε περί το 816π.Χ., ήταν υιός του Σωβάκ και καταγόταν από την φυλή Ααρών και την πόλη Θίσβη (ή Θέσβη), πόλη ιερέων. Κατοικούσε στη Γαλαάδ.

Όταν γεννήθηκε ο Προφήτης Ηλίας ο πατέρας του ο Σωβάκ είδε το παρακάτω όραμα: Άνδρες με λευκά ενδύματα τον ονόμαζαν Ηλία (εκ του εβραϊκού Ηλί που σημαίνει Θεός) και του έβαζαν σπάργανα από φωτιά και του έδιναν να φάει φωτιά.

Ο Σωβάκ πήγε στα Ιεροσόλυμα και φανέρωσε στους ιερείς το όραμα, οι οποίοι του είπαν «Μη φοβηθείς, ω άνθρωπε, ότι η κατοίκησις του παιδίου, θέλει είναι φως και ο λόγος του μέλλει να είναι απόφασις, και η ζωή του, μέλλει να είναι κατά Κύριον, και ο ζήλος του θέλει φανεί ευάρεστος εις τον Θεόν, και έχει να κρίνει τον Ισραήλ με μάχαιραν και φωτίαν». Ο Προφήτης Ηλίας προφήτευσε για 25 χρόνια. Κατέβασε φωτιά απ' τον ουρανό τρεις φορές. Με τα λόγια του σταμάτησε την βροχή για τρεισήμισι χρόνια. Ο Προφήτης Ηλίας ανέστησε τον νεκρό γιο της χήρας Σαραφθίας. Ο Προφήτης Ηλίας κατέκαψε 100 στρατιώτες που είχε στείλει ο βασιλιάς Οχοζίας. Ο Προφήτης Ηλίας αξιώθηκε να δει τον Θεό στο όρος Χωρήβ, όσο μπορεί ένας άνθρωπος να δει τον Θεό. Χώρισε στα δύο τον ποταμό Ιορδάνη και αναλήφθηκε στον ουρανό μέσα σε μια πύρινη άμαξα. Ο Προφήτης Ηλίας εμφανίστηκε στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος δίπλα Του μαζί με τον Προφήτη Μωυσή. Ο λαός μας αγαπάει πολύ τον Προφήτη Ηλία και έχει αφιερώσει πάρα πολλές εκκλησίες που βρίσκονται ψηλά σε βουνά στον Άγιο.

Η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη του Προφήτη Ηλία στις 20 Ιουλίου.

διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
Αγία Όλγα

Η Αγία Όλγα (ρωσ. Ольга) είναι η πρώτη αγία προερχόμενη από τους Ρως, τους προγόνους των σημερινών ρώσων και ουκρανών. Γεννήθηκε στο Πσκοβ και ήταν κόρη βαράγγων ευγενών - το αυθεντικό σκανδιναβικό της όνομα ήταν Χέλγκα (Helga). Για το ακριβές έτος γέννησής της δεν είμαστε βέβαιοι. Το μεταγενέστερο Πρώτο Χρονικό την τοποθετεί το 879, όμως με βάση αυτή τη χρονολογία φαίνεται πως γέννησε το μοναχογιό της Σβιάτοσλαβ σε ηλικία άνω των 60 ετών! Πιθανότερο είναι να γεννήθηκε γύρω στα 890.
Σε πολύ νεαρή ηλικία (~903) η Όλγα παντρεύθηκε το ρουρικίδα Ιγκόρ, μετέπειτα αρχηγό του Κράτους των Ρως, και εγκαταστάθηκε στο Κίεβο. Ο σύζυγός της δολοφονήθηκε το 945 από τους Δρεβλιανούς κατά τη συλλογή φόρου υποτέλειας, με αποτέλεσμα ο θρόνος να περάσει στο μικρό γιο τους Σβιάτοσλαβ που ήταν ακόμη βρέφος. Έτσι η Όλγα ανέλαβε χρέη επιτρόπου μέχρι την ενηλικίωσή του, ασκώντας για σχεδόν δύο δεκαετίες την πραγματική εξουσία στο κράτους.
Πρώτο μέλημά της ήταν να λάβει εκδίκηση για το χαμό του άνδρα της, πράγμα που έπραξε με μεγάλη αγριότητα. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε γραπτή καταγραφή και είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια από το μύθο, λέγεται ότι κατέσφαξε πολλούς Δρεβλιανούς και έκλεισε άλλους ζωντανούς μέσα σε πλοία, τα οποία κατόπιν βύθισε. Άλλοι εκτελέσθηκαν στην πυρά, ενώ τέλος μαρτυράται η εξής χαρακτηριστική ιστορία: Ενώ πολιορκούσε μια πόλη, υποσχέθηκε να αποχωρήσει εάν κάθε σπίτι τής χάριζε από ένα οικόσιτο περιστέρι για εξευμενισμό. Οι πολιορκημένοι την πίστεψαν και της παρέδωσαν τα δώρα, αλλά καθώς αποχωρούσε η Όλγα έβαλε φωτιά στα πόδια των περιστεριών. Αυτά τρομαγμένα γύρισαν ενστικτωδώς στις εστίες τους, βάζοντας φωτιά στις ξύλινες στέγες των σπιτιών. Έτσι κάηκε ολόκληρη η πόλη.

Σε θρησκευτικό επίπεδο, η Όλγα ήταν ο πρώτος ηγέτης των Ρως που εγκατέλειψε τον παγανισμό για το χριστιανισμό. Η βάπτισή της έγινε το 955 με μεγάλη επισημότητα στην Κωνσταντινούπολη και έλαβε το χριστιανικό όνομα Ελένη από τη νονά της Ελένη Λεκαπηνή, σύζυγο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ'. Μία άλλη επίσκεψή της στην Πόλη, δύο χρόνια αργότερα, περιγράφεται λεπτομερώς από τον Κωνσταντίνο στο σύγγραμμά του De Ceremoniis Aulae Byzantinae. Σλαβικές πηγές αναφέρουν ότι ο Κωνσταντίνος εντυπωσιάσθηκε από την ομορφιά της και τη ζήτησε σε γάμο, φήμη όμως που αναιρείται τόσο από την ηλικία της όσο και από το γεγονός ότι ήδη ο Κωνσταντίνος ήταν παντρεμένος.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, μετά την ενηλικίωση του Σβιάτοσλαβ και τη λήξη της επιτροπείας (965), τα πέρασε στο κάστρο του Βίσγκοροντ κοντά στο Κίεβο μαζί με τα εγγόνια της. Ένας από τους εγγονούς της, ο Βλαδίμηρος, θα γινόταν αργότερα ο ηγέτης των Ρως που εισήγαγε το χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του κράτους. Ταυτόχρονα η Όλγα ασκούσε την εσωτερική διοίκηση, αφού ο Σβιάτοσλαβ απουσίαζε διαρκώς σε μακροχρόνιες εκστρατείες. Ο θάνατος τη βρήκε σε προχωρημένη ηλικία το 969. Για τις προσπάθειές της να διαδώσει το χριστιανισμό στην επικράτεια των Ρως ανακηρύχθηκε αγία και ισαπόστολος από την ορθόδοξη εκκλησία το 1587.

Η μνήμη της εορτάζεται την ημερομηνία του θανάτου της, στις 11 Ιουλίου.

Πηγή: Βικιπαίδεια

διαβάστε επίσης..
Αγία Κυριακή

Η Αγία Κυριακή μεγάλωσε με χριστιανική παιδεία, νουθεσίες για τον Θεό και φύλαγε την παρθενία της για να αφιερωθεί στον Θεό.

Όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός ξεκίνησε διωγμό κατά των Χριστιανών, η Αγία Κυριακή και οι γονείς της παραδόθηκαν στον τύραννο, ο οποίος τους ανέκρινε. Τους γονείς της Αγίας Κυριακής τους έδειρε και τους έστειλε στον δούκα Ιούστο στην περιοχή Μελιτίνη της Αρμενίας, που ονομαζόταν Μαλατία. Την Αγία Κυριακή την έστειλε στον καίσαρα Μαξιμιανό στη Νικομήδεια.

Ο Μαξιμιανός σύντομα κατάλαβε ότι η Αγία Κυριακή είναι σταθερή στην πίστη της στον Θεό και την βασάνιζε για πολλές ώρες. Η Αγία Κυριακή δεν έπαυε να προσεύχεται και ο Μαξιμιανός τα έβαλε με τους στρατιώτες που βασάνιζαν την Μάρτυρα. Η Αγία Κυριακή είπε με θάρρος στον Μαξιμιανό να μην έχει αυταπάτες ότι θα την νικήσει επειδή την βοηθά ο Θεός. Ο Μαξιμιανός κουράστηκε με την Αγία Κυριακή και την έστειλε στην Βιθυνία όπου διοικούσε ο έπαρχος Ιλαριανός.

Ο Ιλαριανός έβαλε την Αγία Κυριακή σε ένα ειδωλολατρικό ναό και την πίεζε βίαια, να θυσιάσει στα είδωλα. Η Αγία Κυριακή αρνήθηκε και προσευχήθηκε με θέρμη στον Θεό. Τότε έγινε σεισμός που γκρέμισε όλα τα είδωλα απ' τους βωμούς και τα έκανε κυριολεκτικά σκόνη. Φύσηξε πολύ δυνατός άνεμος και εξαφάνισε ακόμη και την σκόνη και τέλος έπεσε μια αστραπή που έκαψε το πρόσωπο του Ιλαριανού, ο οποίος έπεσε απ' τον θρόνο του και ξεψύχησε.

Ένας άλλος άρχοντας διαδέχτηκε τον Ιλαριανό και μαθαίνοντας τι είχε συμβεί διέταξε να καεί η Αγία Κυριακή ζωντανή. Οι υπηρέτες ετοιμαζόντουσαν να ρίξουν την Αγία Κυριακή στην πυρά, είχαν μαζέψει πολλά ξύλα και είχαν ανάψει μια μεγάλη φωτιά. Την έσπρωξαν στο μέσο της φωτιάς κι εκείνη ύψωσε τα χέρια της προς τον ουρανό και προσευχήθηκε. Κι ενώ ο ουρανός ήταν καθαρός και ασυννέφιαστος, άρχισε να βρέχει μέχρι που η πυρά έσβησε εντελώς.

Κατόπιν ο νέος έπαρχος διέταξε να ρίξουν την Αγία Κυριακή στα θηρία, αυτά όμως αντί να την κατασπαράξουν, όταν την πλησίασαν κάθισαν ήμερα μπροστά στα πόδια της. Πάρα πολλοί ειδωλολάτρες πίστεψαν στον Χριστό βλέποντας αυτά τα θαύματα. Ο έπαρχος έβαλε την Αγία Κυριακή στη φυλακή. Την επόμενη μέρα ο έπαρχος κάθισε στο βήμα και ανακοίνωσε την τελευταία απόφαση για τον θάνατο της Αγίας Κυριακής. Οι δήμιοι πήραν μαζί τους την Αγία Κυριακή και την οδήγησαν έξω από την πόλη στο τόπο εκτέλεσης.

Η Αγία Κυριακή ζήτησε διορία για να προσευχηθεί. Προσευχήθηκε πολλές ώρες και δίδαξε τους Χριστιανούς που την είχαν ακολουθήσει. Μετά πλάγιασε στη γη και παρέδωσε τη ψυχή της στον Θεό. Οι στρατιώτες όταν πλησίασαν για να την εκτελέσουν, την βρήκαν νεκρή και απόρησαν. Άκουσαν μάλιστα μια φωνή να τους λέει πορευθείτε και διηγηθείτε σε όλους τα μεγαλεία του Θεού. Στην επιστροφή δοξολογούσαν όλοι τον Θεό.

Η Εκκλησία μας τιμάει την Αγία Κυριακή στις 7 Ιουλίου.

Απολυτίκιο Αγίας Κυριακής:

Ως βρύσις πολύκρουνος παρθενομάρτυς Χριστού, κατήρδευσας πάνσοφε την Εκκλησίαν αυτού, και ήθλησας άριστα. έσωσας τους εν σκότει της ειδωλομανίας, αίγλητων σων θαυμάτων, Κυριακή αθλοφόρε. διό εν παρρησία Χριστώ πρέσβευε σωθήναι ημάς.

διαβάστε επίσης..
Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός

Υπάρχουν τρία ζεύγη Αγίων Αναργύρων. Και στα τρία αυτά ζευγάρια τα ονόματα αυτών είναι Κοσμάς και Δαμιανός. Όλοι τους ασκούσαν την ιατρική χωρίς να δέχονται ανταλλάγματα για τις υπηρεσίες τους και αυτός είναι ο λόγος που καλούνται Ανάργυροι. Στην συνέχεια ακολουθούν οι βίοι των τριών αυτών ζευγών Αγίων.

1. Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός

Αυτοί οι Άγιοι καταγόντουσαν απ'την Ασία. Οι γονείς τους ήταν ευσεβείς και ενάρετοι, και η μητέρα των Αγίων Αναργύρων, η Θεοδότη, αφού έμεινε χήρα συνέχισε την ενάρετη ζωή. Με το παράδειγμα της Θεοδότης, οι Άγιοι Ανάργυροι διδάχτηκαν όλες τις αρετές στον μέγιστο βαθμό. Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός σπούδασαν την ιατρική και κατάφερναν, με την βοήθεια του Θεού, να θεραπεύουν κάθε ασθένεια και νόσο, είτε μακροχρόνια είτε βραχυχρόνια. Ασχολήθηκαν επίσης και με την κτηνιατρική. Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός ονομάστηκαν Ανάργυροι επειδή δεν δέχτηκαν ποτέ πληρωμή για τις ιατρικές υπηρεσίες τους από κανέναν ασθενή. Πέρασαν έτσι τη ζωή τους και κοιμήθηκαν ειρηνικά. Τα λείψανά τους ενταφιάστηκαν στην πόλη Φερεμάν.

Η μνήμη τους τιμάται την 1 Νοεμβρίου.

Eι και παρήκαν γην Aνάργυροι δύω,
Πληρούσιν ως πριν και πάλιν γην θαυμάτων.
Πρώτη Aκέστορε φώτε Nοεμβρίου έκπτατον εκ γης.

2. Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι έζησαν την εποχή που βασίλευαν ο αυτοκράτορας Καρίνος και ο αυτοκράτορας Νουμεριανός, περί το 284 μ.Χ. και η καταγωγή τους ήταν από την Ρώμη. Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι ήταν ιατροί και κτηνίατροι. Σαν πληρωμή για τις ιατρικές τους υπηρεσίες δεν ζητούσαν από αυτούς που θεράπευαν χρήματα ή κάτι άλλο υλικό, μα τους ζητούσαν να πιστέψουν στον Χριστό. Κάποιοι τους διέβαλαν στον αυτοκράτορα Καρίνο ότι κάνουν θαύματα και ιατρικές θεραπείες χρησιμοποιώντας μαγική τέχνη. Μόλις το έμαθαν αυτό, οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι παραδόθηκαν οι ίδιοι στον αυτοκράτορα και όχι μόνο δεν άλλαξαν την πίστη τους αλλά κατάφεραν να πείσουν τον αυτοκράτορα Καρίνο να αρνηθεί την ειδωλολατρία και να γίνει χριστιανός, θεραπεύοντάς τον θαυματουργικά. Συγκεκριμένα, ο αυτοκράτορας Καρίνος τους απειλούσε με βασανιστήρια για να αρνηθούν την χριστιανική τους πίστη και τότε γύρισε το πρόσωπο του αυτοκράτορα προς την πλάτη του. Οι Άγιοι Ανάργυροι τον θεραπεύσαν από την ασθένειά του και με αυτό το θαύμα του Θεού πίστεψαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, τόσο ο αυτοκράτορας όσο και οι αυλικοί του. Και έτσι άφησε τους Αγίους Αναργύρους να επιστρέψουν με τιμές πίσω στους συγγενείς τους. Δυστυχώς, ο ιατρός που είχε διδάξει την ιατρική τέχνη στους Αγίους Αναργύρους, ζήλεψε την δόξα των Αγίων και τους σκότωσε με πέτρες, αφού με δόλιο τρόπο τους παρέσυρε σε ένα βουνό με σκοπό δήθεν να μαζέψουν βότανα που θα είχαν ιατρική χρήση.

Η μνήμη τους τιμάται την 1 Ιουλίου.

Bολαίς αδελφούς ου διέσπων οι λίθοι,
Ως εις έν άμφω συμπεπηγότας λίθον (ήτοι τον Xριστόν).
Πρώτη Iουλίοιο λίθοισιν Aνάργυροι ήθλουν.

3. Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, Λεόντιος, Άνθιμος και Ευπρέπιος οι Μάρτυρες

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός είχαν καταγωγή από την Αραβία. Ήταν ιατροί και πήγαιναν από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό, θεραπεύοντας τους ασθενείς χωρίς να παίρνουν χρήματα, κι έτσι και ονομάστηκαν Ανάργυροι (δηλ. χωρίς αργύρια). Αλλά δεν τους αρκούσε μόνο να θεραπεύουν τους ασθενείς στο σώμα, παρά έκαναν και κήρυγμα για να βοηθήσουν και τους άπιστους, τους ασθενείς στη ψυχή.

Την εποχή που βασίλευε ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός, περί το 292 μ.Χ., οι Άγιοι Ανάργυροι πήγαν στην πόλη Αιγαίς της Λυκίας μαζί με τους τρεις αδελφούς τους, τον Λεόντιο, τον Άνθιμο και τον Ευπρέπιο. Μπροστά στον ηγεμόνα Λυσία, οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός και οι Άγιοι Μάρτυρες Λεόντιος, Άνθιμος και Ευπρέπιος, ομολόγησαν την χριστιανική τους πίστη. Βασανίστηκαν και τους βύθισαν στον πάτο της θάλασσας. Με την χάρη του Θεού όμως δεν πνίγηκαν αλλά βρέθηκαν σώοι και αβλαβείς στην στεριά. Οι άπιστοι ειδωλολάτρες τους αιχμαλώτισαν πάλι και τους έριξαν σε αναμμένη κάμινο, μα πάλι ο Θεός τους φύλαξε με θαυματουργικό τρόπο και δεν έπαθαν τίποτα. Κατόπιν τους κρεμάσαν και τους πέντε σε σταυρούς και τελικά τους αποκεφάλισαν. Έτσι οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, Λεόντιος, Άνθιμος και Ευπρέπιος οι Μάρτυρες έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου.

Η μνήμη των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, Λεοντίου, Ανθίμου και Ευπρεπίου των Μαρτύρων τιμάται στις 17 Οκτωβρίου.

Eις τον Kοσμάν και Δαμιανόν.

Eκ του γένους Άραβας εκ δε του ξίφους,
Θείους αριστείς οίδα τους Aναργύρους.

Eις τον Λεόντιον.

Λεοντίου τμηθέντος ώλετο πλάνος,
Λεοντομύρμηξ, ως Iώβ Bίβλος λέγει.

Eις τον Άνθιμον και Eυπρέπιον.

Άνθιμος Eυπρέπιος εκτετμημένοι,
Ανθούσι λαμπρόν και πανευπρεπές μάλα.


διαβάστε επίσης..(1)
διαβάστε επίσης..(2)
διαβάστε επίσης..(3)

Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος.


Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τούς δύο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν.

Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων.

Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε· ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπάτει ζητών τινά καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατειθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί.

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω.


Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό.

Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειες του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη.

Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοι Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεςι τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός.

Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη.

Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους, στις 29 Ιουνίου.

Απολυτίκιο
«Οι των Αποστόλων πρωτοθρόνοι, και της οικουμένης διδάσκαλοι, τω Δεσπότη των όλων πρεσβεύσατε, ειρήνην την οικουμένην δωρήσασθαι, και ταις ψυχές ημών το μέγα έλεος»